Non hai moito, nunha palestra na Facultade de Políticas, alguén preguntou, como un obreiro galego dos anos setenta, que pasou a miseria da posguerra, podía ter, unha vez emigrado a Venezuela, tan pouca empatía coa xente que malvivía en chabolas miserables, nos cerros de Caracas.
A pregunta é intelixente e está ben formulada, polo tanto non resulta fácil de responder. Poderíase, de modo demagóxico, contestar que isto ocorre polo mesmo que unha persoa de clase traballadora na Galiza vota ao o PP ou a Vox. Pero a realidade é complexa e precisase coñecela e entendela para poder influír nas ideas.
A emigración galega a Venezuela deuse sobre todo entre os anos cincuenta e setenta. Maioritariamente estaba formada por xente de vinte a trinta anos e, por tanto, educados na guerra e na posguerra. Dadas as características da Guerra Civil en Galicia, onde non houbo fronte, só persecucións por parte do bando franquista contra calquera disidencia, as persoas que viviron esa experiencia fixéronse desconfiadas, con moito medo ao descoñecido.
A iso habería que sumarlle unha escasa cultura, entre outras razóns porque os mestres de verdade foran asasinados, apartados ou silenciados. Os emigrantes a Venezuela sabían ler e escribir sen fluidez. A materia máis importante nas súas escolas era a Doutrina Cristiá. A nova escola do réxime incluía ademais unha grande dose de propaganda onde se resaltaba un discurso sobre o Imperio español tan rancio como falso, no cal o “Imperio onde non se puña o sol” viña a representar unha orgullosa fonte de civilización.
Traducido na práctica, isto facía que algúns emigrantes se visen a si mesmos como elemento civilizador e que percibisen as persoas que vivían en casas de lata, nos cerros de Caracas, como unha especie de autóctonos asilvestrados. Esta postura levounos a ignorar a cultura do país ao que chegaban e foi unha das razóns polas que esta emigración, sobre todo nas primeiras décadas, non evolucionou socialmente.
Con estes emigrantes, digamos desarmados politicamente, coexistía unha pequena cantidade de exiliados ou cando menos emigrantes concienciados, razón pola que houbo dous Centros Galegos diferentes. O Lar Galego, de tendencia republicana, e a Casa de Galicia, próximo ao franquismo. Os pais de Farruco Sesto, Xosé Sesto e a mestra Xosefa Novás ou Xosé Velo e o Comandante Soutomaior, son un exemplo dunha emigración concienciada e do exilio. Os seus fillos recibiron outra educación, de feito Farruco Sesto foi Ministro con Chávez e sigue sendo un militante activo do chavismo; mentres que Vítor Velo e Federico Fernández (fillo de Soutomaior) participaron xunto cos seus pais no secuestro do barco cargado de emigrantes, Santa María, nunha acción revolucionaria sen precedentes, que se transmitiu durante décadas, con certo orgullo, na Galicia interior, a través do boca a boca.
A emigración galega no seu conxunto sempre mantivo a referencia da terra que deixaron atrás e promoveron o illamento e a escasa mestizaxe dos fillos, coa esperanza de volver a Galicia con toda a familia.
Co aumento da delincuencia nas décadas seguintes, até puntos insoportables, os habitantes dos cerros e os pobres en xeral pasaron a ser culpabilizados. Non é difícil de comprender visto hoxe desde aquí. As culpas da situación recíbeas sempre a poboación máis castigada.
En Venezuela moitas familias viviron moi ben dos seus salarios e puideron retornar nos anos setenta e oitenta do século pasado, cun cambio de moeda moi favorable ou algo favorable, segundo o ano de retorno.
Outros, máis decididos, tiveron negocios e gañaron moita prata. Tiñan condicións de vida que aquí non estaban ao alcance de case ninguén. Eses foron os últimos en retornar.
Moitos fillos de galegos de segunda ou terceira xeración senten un rexeite absoluto, poderiamos dicir “odio”, por todo o que represente socialismo, esquerda ou progresismo. Os seus pais e avós, adoutrinadas no franquismo, aprenderon pouco do pais no que vivían, pero miraban os ricos de Caracas coma un exemplo, en parte non só polo diñeiro, senón porque os sentían vinculados cun país serio coma os Estados Unidos, algo que esta clase social venezolana sempre tivo a ben deixar claro.
E aquí veu o peor. A única influencia ideolóxica que tivo unha parte desta emigración veu xustamente de Miami, moi próxima ao exilio dos cubanos anticastristas e tremendamente radical e con moito odio.
Neste caldo tivo que actuar Chávez, que facilitou que a xente humilde tivese formación universitaria. Con esta medida moitas máis persoas puideron chegar aos postos de traballo mellor remunerados, e polo tanto converterse en competidores, igual que pode ocorrer en Europa. Un médico ou un contable xa non era unha figura exclusiva, porque un bo estudante, saído dos cerros, tamén podía chegar a selo.
O chavismo supuxo un obstáculo tamén para a forma de facer negocios a costa do Estado. Algo do que se beneficiaban case todos os que tiñan negocios en Venezuela. En Venezuela a principal fonte de acumulación orixinaria de capital, segundo o historiador Brito Figueroa, foi a subtracción masiva e delictiva dos enormes recursos públicos para incorporalos ás fortunas persoais. Isto ocorría en distintos grados: oligarcas beneficiarios directos do petróleo, empresas que traballaban para a oligarquía, e pequenos negocios que subsistían grazas a concesións, logradas a base de subornos.
O erro destes galegos foi pensar que a situación privilexiada na que vivían, rodeados de miseria, se podía soster no tempo. Ignorar que esa xente que vive ao outro lado da autopista son seres humanos, persoas con aspiracións e dereitos.
O outro erro desta emigración máis extremista consistiu en mirar cara Miami, identificarse cunha elite da que non forman parte e negar calquera posibilidade de cambio social, asumindo as posicións caprichosas da oposición máis radical.
Os galegos e galegas que non asumen estas posturas viven tranquilos en Venezuela, pero as súas voces raramente nos chegan.
Desde a Asociación Galego-Bolivariana Hugo Chávez, como fillas e fillos dun pobo historicamente emigrante, denunciamos con firmeza a política de deportacións arbitrarias que Estados Unidos está a aplicar contra cidadáns venezolanos. A gravidade desta práctica é extrema: sen mediar xuízo xusto nin probas concluíntes, persoas inocentes están a ser trasladadas a cárceres de máxima seguridade no Salvador, establecementos deseñados para membros de bandas extremadamente violentas, onde as condicións de reclusión vulneran os máis elementais dereitos humanos.
O argumento empregado para estas deportacións é tan inxusto como perigoso: acusacións sen evidencia sólida sobre un suposto vencello co Tren de Aragua, fundamentadas exclusivamente en elementos tan arbitrarios como a presenza de tatuaxes nos corpos das persoas deportadas. Este criterio, ademais de absurdo, é discriminatorio e ilegal, pois supón unha criminalización baseada na aparencia, lembrándonos as peores prácticas de persecución racial e étnica da historia recente.
Se aceptamos que unha simple tatuaxe pode ser motivo de reclusión nunha prisión de alta seguridade, estamos a lexitimar un sistema de represión sen garantías, onde ninguén está a salvo da arbitrariedade estatal.
Estas deportacións e encarceramentos vulneran múltiples normativas internacionais, entre elas a Declaración Universal de Dereitos Humanos de 1948, cuxo artigo 9 establece que ninguén pode ser arbitrariamente detido, preso nin desterrado, e cuxo artigo 10 recoñece o dereito a un xuízo xusto perante un tribunal imparcial. Tamén violan o Pacto Internacional de Dereitos Civís e Políticos de 1966, que prohibe a detención arbitraria e estabelece o dereito para ser informado dos cargos e a un xuízo nun prazo razoábel, así como a Convención contra a Tortura de 1984, cuxo artigo 3 prohibe a expulsión de persoas a países onde poidan ser sometidas a tortura ou tratos inhumanos. Estados Unidos está a violar sistematicamente estes tratados, mentres a República do Salvador actúa como colaboradora contratista nun esquema de detencións masivas sen base legal nin moral.
Por outra banda, o silencio da Unión Europea é enxordecedor. A mesma UE que se apresura a condenar a Venezuela con argumentos políticos, cala ante as deportacións masivas, tal como fixo con outras violacións flagrantes do dereito internacional, desde Palestina até os centros de detención para migrantes no Mediterráneo.
Non podemos esquecer que unha parte importante da emigración venezolana ten a súa orixe nas “sancións” unilateriais e ilegais impostas polos propios Estados Unidos que asfixiaron a economía venezolana e dificultaron o acceso a alimentos, medicamentos e servizos básicos, provocaron e unha crise artificial utilizada logo como pretesto para intervencións políticas e militares, e que forzaron a centos de miles de persoas a abandonar o seu país. Agora, esas mesmas persoas que emigraron son perseguidas e tratadas como criminais.
Como galegos e galegas, sabemos ben o que significa a emigración. A nosa historia está marcada polo exilio e a procura de oportunidades lonxe da nosa terra. Por iso, non podemos quedar calados ante a criminalización dos nosos irmáns e irmás venezolanos.
Esiximos a condena internacional destas deportacións arbitrarias e a liberación decontado das persoas encarceradas sen xuízo xusto.
Reclamamos tamén o fin da criminalización baseada en perfís raciais ou estéticos, a eliminación medidas económicas unilateriais artelladas polos Estados Unidos de America contra Venezuela, que contribuíron a esta crise migratoria,
Chamamos á mobilización da sociedade civil, organizacións de dereitos humanos, sindicatos e partidos políticos para deter esta inxustiza.
Desde a Asociación Galego-Bolivariana Hugo Chávez, reafirmamos o noso compromiso coa defensa dos dereitos humanos e coa loita contra toda forma de racismo, fascismo e persecución política.
Non ás deportacións arbitrarias.
Non á criminalización da migración.
Si á xustiza, a dignidade e a solidariedade entre os pobos.
Desde este espazo, expresamos a nosa firme condena ante a censura de tres películas venezolanas que formaban parte da programación da Casa de América en Madrid por presións da extrema dereita madrileña. A medida representa un ataque directo á liberdade de expresión, á arte e ao diálogo cultural.
O cinema, como manifestación artística e cultural, é unha ferramenta poderosa para fomentar o pensamento crítico e promover. A censura destas obras impide o coñecemento de outras perspectivas diferentes, silencia voces que merecen ser escoitadas nun espazo dedicado ao intercambio cultural como o é a Casa de América.
Resulta significativo que quen acusa ao goberno bolivariano de Venezuela de ser “ditatorial” exerzan prácticas de censura. Estas accións evidencian un discurso que busca impoñer unha narrativa única, negando o dereito á pluralidade e ao debate aberto. Estanse a socavar liberdades conquistadas tras décadas de loita e esforzo colectivo volvendo a prácticas propias do franquismo.
Non podemos permitir que se normalicen actitudes que nos devolvan a un pasado autoritario que criamos superado e facemos un chamado a organizacións de base, ,sindicatos, e movementos asociativos para que difundan estas películas como resposta á unha censura que non ten cabida nunha sociedade que se pretende democrática.
As peliculas censuradas son as seguintes:
La batalla de los puentes, Ali Primera la pelicula e Operacion Orion
Esta xeira de encontros, procuran desmantelar as mentiras da mediática internacional sobre a Revolución Bolivariana
A iniciativa da Asociación Galego-Bolivariana Hugo Chávez, (AGABO), e o Consulado da República Bolivariana de Venezuela en Vigo, con xurisdición en Galiza e Asturias, celebrouse onte á noite un significativo coloquio informativo e diálogo que busca desmentir en todas as frontes a mediática internacional hexemónica sobre a realidade da Revolución Bolivariana, que ten unhas das súas máximas expresións no Estado español.
Tres dos invitados especiais a Venezuela con motivo da xuramentación do presidente Nicolás Maduro Mouros: Ana Mosquera, Celso López, e Alexandre Bastero exteriorizaron as súas experiencias e testemuñaron a realidade dun proceso político que en Venezuela busca aceleradamente profundar e ampliar a democracia participativa como establece a Constitución Bolivariana de 1999.
Ana Mosquera, presidenta AGABO e o Cónsul Xeral de Venezuela, Martin Pacheco, profundaron sobre os diferentes eventos antifascistas que converteron a Venezuela no centro mundial da loita contra o fascismo e o neofascismo; fixeron exposicións sobre as visitas a diferentes estados de Venezuela durante o ano 2024 e mostraron elementos audiovisuais que comproban a utilización de bulos por parte da ultradereita para tratar de descualificar o poder electoral que organiza coordina e vixía todas as facetas dun proceso electoral en Venezuela.
Bastero, Mosquera e López, deixaron claro a perspectiva real dun proceso político venezolano que está en plena efervescencia e transformación social, protagonizado polo pobo, impulsando unha profundización da democracia participativa que é exemplo para o mundo nas reivindicacións sociais e políticas coñecidas xa no mundo como socialismo do século XXI.
Os participantes fixeron alusión ao 36 mil proxectos presentados polo Poder Popular que serán aprobados en consulta popular o 2 febreiro, así como a elección de Deputadas e Deputados para a Asemblea Nacional, gobernadores e integrantes aos Consellos Lexislativos rexionais.
Esta actividade organizada en VIgo, estimulou positivamente ao público presente, que representa aos diferentes movementos sociais que teñen vida pública na Galiza; onde se produciu un amplo intercambio de preguntas e respostas que colaboraron a desenmascarar o veto informativo e propagandístico que oculta a extensa loita revolucionaria que durante 25 anos mantivo vivo o espírito do noso Liberador Simón Bolívar, do Comandante Presidente Hugo Chávez Frías e do presidente constitucional Nicolás Maduro Moros.
Finalmente, Adrián Bravo tamén directivo de AGABO, anunciou que esta será a primeira reunión dun ciclo de presentacións en Galiza para seguir difundindo a perspectiva revolucionaria do calendario electoral correspondente a este ano. Chamando a participar na próxima actividade que terá lugar o mércores 5 de febreiro ás 19:30h na Facultade de Ciencias Políticas da USC na aula 0.2
Este artigo foi enviado a La Voz de Galicia en resposta doutro de de 13 de xaneiro titulado: “Venezuela: fundar una nacion sobre mentiras”
Contestando sobre Bolívar, Chávez e Maduro Con motivo da toma de posesión do Presidente Maduro publicaron vostedes o día 9 de xaneiro de 2025 unha “carta” asinada co nome de Francisco González que se titulaba “Simón Bolívar, Maduro e Hugo Chávez”. Nesta carta trátase a figura de Simón Bolívar como un asasino populista. A reivindicación de Bolívar deu lugar segundo esa carta a un estado fracasado en Venezuela con líderes como Chávez e Maduro. Para rematar afirmase que a Venezuela non lle ía tan mal nos tempos da Colonia Española e que ese país ten que mirar a ese momento histórico para romper o ciclo. Supoño que vostede ao falar de romper o ciclo se refire a que o chavismo perda o poder. Desde AGABO respondémoslle con moito gusto. Estamos de acordo en comparar a Bolívar, Chávez e Maduro. O primeiro conseguiu a independencia do Imperio Español e os dous segundos loitaron e loitan pola independencia económica, para que os recursos do país sexan repartidos entre os venezolanos e non entre os accionistas das multinacionais norteamericanas. Isto o imperio norteamericano non llo pon fácil, xa que lle ten declarada a Venezuela unha guerra económica e comunicacional con todo tipo de intentos de inxerencia. Non podemos estar de acordo, porque sería un disparate, coa suposta benevolencia do Imperio Español. Aínda dando por feito que seguramente vostede descoñece as testemuñas directas de Frei Bartolomé de las Casas, podemos recoller datos, só a modo de exemplo, dun estudo mais recente realizado pola University College of London e publicado en The Conversation . Este artigo estima que no século XVII o número de mortos pertencentes aos pobos orixinarios en América alcanzou 56 millóns, cifra que representa o 90% da poboación precolombina e o 10% da poboación mundial. Aínda supoñendo que a maioría falecese por enfermidades (maioritariamente levadas de Europa polos colonos), quedan moitos millóns de mortos a causa dos malos tratos dados aos escravos e as guerras causadas pola invasión. Non é un feito controvertido que os conquistadores tiveron que axenciarse escravos negros procedentes de África porque lles minguou de forma radical o número de escravos autóctonos. Simón Bolívar liberou a ese pobo composto por escravos, crioulos e pobos orixinarios. Bolívar decretou a liberdade dos escravos e sumounos á loita pola independencia. Bolívar tiña unha visión social de América na que se debía proceder ao reparto das terras, á vez sostiña que a América do Sur debería permanecer unida, para evitar os imperialismos. Bolívar fixo énfase na ameza que os EEUU supuñan en América. Non estamos só ante un líder da independencia, Bolívar representa un símbolo para unha boa parte de América Latina. Tanto é así que dá nome a un Estado en Venezuela, a Bolivia e a varias cidades e municipios en toda América do Sur.
O presidente Hugo Chávez deulle o poder ao Pobo, seguindo o guión marcado por Bolívar e o Presidente Maduro profundou aínda máis na entrega de poder ao Pobo. Proba disto último foron os foron miles de persoas que acompañaron a Maduro nas rúas de Venezuela durante a toma de posesión o pasado 10 de xaneiro. Suscribe esta carta: AGABO- Asociación Galego-Bolivariana Hugo Chávez- CIF (CIF: G27796804)
A Asociación Galego-Bolivariana Hugo Chávez (AGABO), en colaboración con diversas organizacións sociais, organiza tres actos públicos en Galiza co obxectivo de analizar e desmontar as mentiras difundidas sobre a República Bolivariana de Venezuela en redes sociais e medios de comunicación. Baixo o título “Venezuela non é como contan as redes”, os eventos buscan achegar unha visión crítica e fundamentada sobre a realidade venezolana, combatendo o discurso manipulador co que se intenta desacreditar o proceso bolivariano.
Nestes encontros contaremos coa participación de diversas figuras do activismo social e político que coñecen de primeira man a situación real en Venezuela, así como con representantes diplomáticos que ofrecerán unha visión directa e documentada sobre a situación do país.
Calendario de actos:
Acto en Vigo
Data: Mércores 29 de xaneiro de 2025
Hora: 19:30
Lugar: Consulado de Venezuela en Vigo
Relatoras/es: Alexandre Basteiro, Celso López (activista político e social), Ana Mosquera, Martín Pacheco.
Organiza: AGABO
—————————————————————————————————————————————-
Acto en Santiago de Compostela
Data: Mércores 5 de febreiro de 2025
Hora: 19:30
Lugar: Facultade de Ciencia Política
Relatoras/es: Paulo Alonso (activista político e social), Ana Mosquera (presidenta de AGABO), Martín Pacheco (Cónsul de Venezuela en Galiza).
Organiza: AGABO
Colabora: ERGUER
—————————————————————————————————————————————
Acto en A Coruña
Data: Xoves 20 de febreiro de 2025
Hora: 19:30
Lugar: Sede da Asociación Cultural Alexandre Bóveda (Rúa Santo André, 36 – 1º)
Relatoras/es: Alexandre Basteiro (activista político e social), Ana Mosquera, Martín Pacheco.
Organiza: AGABO
Colabora: A.C. Alexandre Bóveda
Un convite á reflexión crítica
Estes actos representan unha oportunidade única para a cidadanía galega de coñecer en profundidade unha realidade frecuentemente manipulada polos grandes medios. A través das intervencións das relatoras e relatores, desmentiranse as fakenews e amosarase o traballo realizado desde a Revolución Bolivariana para combater a desinformación e construír un discurso alternativo baseado na verdade.
Animamos a toda a sociedade galega a participar nestes encontros, nos que non só se ofrecerá unha perspectiva sólida sobre Venezuela, senón que tamén se abrirá un espazo de reflexión e debate crítico sobre os retos da comunicación no mundo actual.
El 1 de mayo de 2006, el entonces presidente de Venezuela, Hugo Chávez, decía: “El socialismo no se decreta, el socialismo se construye, y se construye con el pueblo consciente, movilizado y organizado”.
Es la tercera vez que visito Venezuela y en cada una de estas ocasiones he observado la misma realidad. La coexistencia de dos tipos de historias que se entrecruzan y que inevitablemente se enfrentan en el país: las historias de amor y las historias de odio.
Las historias de amor no son perfectas. Los amantes no siempre están de acuerdo, a veces discuten; sin embargo, se apoyan y unen a la hora de la verdad. Por contra, están las historias de odio, pero a los odiadores no siempre les salen bien los planes y también son, a menudo, reunificados por ese sentimiento.
Una de estas historias de amor comienza con un médico cubano, parte del ejército de batas blancas que recorren el mundo defendiendo a los pueblos de la enfermedad y el desamparo. De ese médico nacerán los comités de salud, y de esos comités, la Misión Barrio Adentro I.
La Misión Barrio Adentro consiguió reducir la mortalidad infantil en un 49 % y la mortalidad materna en 58 % en sus primeros diez años de desarrollo. Para el año 2020, a su vez, se reportaba la construcción de más de 11.000 consultorios populares, 574 centros de diagnósticos integrales y 35 centros de alta tecnología.
La Misión Barrio Adentro es una de las iniciativas populares más emblemáticas de la Revolución Bolivariana en Venezuela. Lanzada en el año 2003, esta misión tiene como objetivos fundamentales el acceso universal a la salud para el pueblo venezolano, la prevención y promoción de hábitos saludables, así como la descentralización del sistema sanitario, llevando la atención médica a las comunidades más apartadas y superando con ello las barreras del acceso geográfico y económico.
Con Barrio Adentro I se establecieron consultorios populares en las comunidades, priorizándose los servicios básicos como la medicina generalista, la pediatría y la vacunación. En 2005 inició Barrio Adentro II, donde se desarrollan centros de diagnósticos integrales, salas de rehabilitación y Centros de Alta Tecnología, suponiendo la expansión de la infraestructura sanitaria para ofrecer atención especializada y de emergencia. Después llegarían las fases III y IV, que supusieron la consolidación de hospitales públicos, apostando por la modernización tecnológica y la expansión de la capacidad hospitalaria en todo el país.
La Misión Barrio Adentro consiguió reducir la mortalidad infantil en un 49 % y la mortalidad materna en 58 % en sus primeros diez años de desarrollo. Para el año 2020, a su vez, se reportaba la construcción de más de 11.000 consultorios populares, 574 centros de diagnósticos integrales y 35 centros de alta tecnología.
Más de 30.000 médicos, cubanos y venezolanos, han participado en este programa, ya que esta Misión no solo ha brindado atención sanitaria, sino que también incluye la formación de una nueva generación de galenos en el país suramericano.
Esta misión ha supuesto la democratización del acceso a la salud en Venezuela y, además, desde una perspectiva política, la combinación de la atención directa, la formación y la cooperación internacional sur-sur, son una demostración de que la salud puede ser un derecho universal y no un privilegio o un negocio, como tanto gusta a los odiadores.
Esta misión ha supuesto la democratización del acceso a la salud en Venezuela y, además, desde una perspectiva política: la combinación de la atención directa, la formación y la cooperación internacional sur-sur, son una demostración de que la salud puede ser un derecho universal y no un privilegio o un negocio.
Sin embargo, Barrio Adentro forma parte de una transformación más profunda del Estado y del concepto de democracia en Venezuela. Así, la Constitución Bolivariana forjó un modelo participativo donde las instituciones no actúan de forma aislada, sino que trabajan directamente con el pueblo organizado. El pueblo no es solo un receptor de las políticas institucionales, sino un diseñador activo de su propio destino. El pilar fundamental de este modelo son las comunas y los consejos Comunales.
En abril de 2022, durante mi primera visita a Venezuela, una lideresa comunera en la Parroquia de La Vega, en Caracas, afirmaba: “Lo que nosotros reivindicamos es que como pueblo podamos crear”. En esa línea, añadía: “El bloqueo lo hemos tenido durante 500 años“. En su análisis, concluía que después de múltiples agresiones, más de 900 sanciones económicas, violencia en las calles y violencia política internacional, el pueblo venezolano resistía “por amor a este proceso de transformación social”.
En la actualidad, en Venezuela hay 4396 Comunas, 953 circuitos comunales y un total de 5.349 instancias de participación ciudadana del Poder Popular, distribuidas por todo el país.
El modelo comunal ha promovido la descentralización del poder y la autonomía local, permitiendo a las comunidades gestionar directamente proyectos de desarrollo, infraestructura y servicios públicos, adaptados a sus propias necesidades.
Las comunas han impulsado la producción agrícola, artesanal y manufacturera a nivel local, reduciendo la dependencia de los productos importados y garantizando el acceso a los rubros y bienes para las comunidades. A su vez, han fomentado la educación popular y el desarrollo de una conciencia política que fortalece la resistencia frente a los intentos constantes de desestabilización.
El modelo comunal ha promovido la descentralización del poder y la autonomía local, permitiendo a las comunidades gestionar directamente proyectos de desarrollo, infraestructura y servicios públicos, adaptados a sus propias necesidades.
Muchas comunidades han logrado desarrollar formas de autoabastecimiento en áreas como la alimentación, la educación y la salud. Todo un proceso de transformación social que ha corrido en paralelo para ayudar a mitigar los efectos de la guerra económica, mientras hacían real el otro mundo posible tantas veces soñado.
En Venezuela hay algo que a los odiadores, nativos o extranjeros, les preocupa mucho más que un gobierno más o menos afín: un pueblo consciente de sus derechos, que asume su responsabilidad histórica y que está profundamente organizado.
Habitualmente, los odiadores imponen de qué debemos hablar cuando hablamos de Venezuela. Ellos dicen estar preocupados por la democracia en el país, sin embargo: ¿la democracia no era el poder del pueblo?
Maduro ese día tiña unha recepción con nós, novecentos acompañantes internacionais, que levabamos varios días agardando a súa aparición.
Despois de case cinco horas de espera puidemos disfrutar dun extenso discurso que compensou todos os retrasos e cambios de axenda.
Maduro fixo un repaso da resistencia das terras venezolanas, desde o cacique Guaipuro até a actualidade, acompañado dunha lúcida analise. Máis de dúas horas de discurso, que se fixeron curtas.
Maduro gana na proximidade. É intelixente e culto. Un gran comunicador ao que habitualmente lle sacan frases de contexto. Acerta – igual que lle pasou a Chávez – en manter a personalidade e non estandarizarse; iso alonxao do cánon europeo, pero achégao ao seu pobo. Nestes anos, desde a morte de Chávez, os que os coñecen din que o viron medrar intelectualmente. Con naturalidade, aparece cun café Cilia, a súa esposa e compañeira, tomando asento cerca do escenario que Maduro compartía con Delsy Rodríguez e o Canciller Yvan Gil. Ten para ela unhas verbas de recoñecemento; é que Cilia non é un floreiro: foi a avogada dos detidos despois da insurrección de 1992 e tamén foi ministra con Chávez.
Despois de velo en directo, enténdese que traten de caricaturizalo.
Para dar unha idea da xente que move o chavismo, a milicia nacional bolivariana – que nos acompañou a todas partes neses eventos – está composta por mais de cinco millóns de persoas, nun pais de 29 millóns de habitantes. En paralelo tamén se organizan en xefes de rúa, e nas distintas estruturas comunais. Puidemos comprobar a profunda formación política, técnica e humana desta xente, que reinventou un sistema de formación, seguindo vanguardistas teorías pedagoxicas, diferentes das que se utilizan nas escolas ou institutos tradicionais, asi como a Universidade Simon Bolivar. Unha das constantes ameazas da oposición é anular todas estas titulacións, que cubren sobre todo a xente dos barrios, para volver a poñer “a cada quen no seu sitio”. É dificil vencer a tanto pobo organizado e preparado.
Paulo Alonso, socio de AGABO e militante antifascista
O 21, 22 e 23 de novembro de 2024 celebrouse en Caracas, Venezuela, o Congreso Mundial da Xuventude Antifascista. Este Congreso enmárcase no proceso de constitución da Internacional Antifascista que culminará o dia 29 de novembro.
Este congreso reuniu ao redor de setenta nacionalidades representadas por organizacións antifascistas e antiimperialistas de diversa índole. Este congreso significa un avance no camiño da resistencia global contra o auxe dos neofascismos, extrema dereita e expresións similares. Neste senso, Caracas será anfitrioa de valiosas iniciativas como a conformación dun tanque de pensamento co obxectivo de deseñar estratexias para enfrentar este auxe a nivel político e comunicativo. Así mesmo, este encontro serviu para pór en contacto a centos de estudantes, mozos e mozas, tecendo redes de solidariedade internacionalista nesta loita común.
En relación con isto, é de resaltar a confluencia de multitude de movementos sociais, partidos e até gobernos, especialmente da América latina. Movementos que propugnan as causas xustas dos explotados e explotadas do continente. Pobos orixinarios, sindicatos urbanos e rurais, movemento cooperativista, feminista, ecoloxista ou mesmo do ámbito LGBT e militantes polo acceso universal ao ensino nutren este espazo coas súas respectivas loitas sectoriais e nacionais deixando claro en que lado da Historia nos atopamos. Poderíamos atrevernos a recomendar ao lector informarse sobre quen se atopa no lado oposto dos citados movementos se precisa algunha clarificación ao respecto das posicións de cadaquén. Xa adiantamos que da outra beira se encontran os bolsonaros, os uribes, os mileis, os netanyahus, os golpistas que asasinaron militantes na Bolivia e tentaron asasinar ao presidente Evo en reiteradas ocasións ou os herdeiros do pinochetismo entre outro. Neste sentido, resulta cru coñecer de primeira man as vivencias de compañeiras de toda latinoamérica con familiares e compañeiros secuestrados e até asasinados por forzas policiais ou para policiais de Estados, que por estaren aliñados co Imperio, ningún goberno nin medio cuestiona a súa lexitimidade democrática.
A Venezuela bolivariana enfrenta desde hai anos unha ofensiva da ultradereita internacional, máis recentemente avivada polo trumpismo. Este é un dos motivos polos cales o movemento revolucionario bolivariano ten tomado a vangarda internacional desta loita. Como foi manifestado no Congreso, os bolivarianos este impulso do neofascismo e as expresións similares responde en grande medida á necesidade do imperialismo de trabar os movementos emancipatorios do Sur global así como socavar os cimentos do países en loita pola súa soberanía, como é o caso de da Venezuela bolivariana.
Esta Venezuela, vilipendiada nos medios occidentais nun constante espallar de desinformación, vive agora un momento de estabilidade e paz. Esta realidade constátase no camiñar polas rúas, nas tendas de barrio, surtidores de combustible ou nos bares caraqueños, e desminte de raíz os relatos apocalípticos espallados pola prensa do capital norteamericano.
Os mozos e mozas participantes neste encontro puidemos coñecer de primeira man as experiencias da xestión comunal da economía e os barrios, nos que se sentiu unha cálida acollida internacionalista. Neste caso, a comitiva foi acollida pola unidade de prudución comunal téxtil, na cal se confeccionaban uniformes escolares para varios miles de crianzas e adolescentes do barrio do “23 de enero”. Estas unidades produtivas están organizadas nun réxime asemblear de traballadores e teñen unha orientación social, proveendo ás súas comunidades de bens a prezos xustos ou mesmamente gratuítos. Esta produción está organizada polos traballadores e traballadoras, que estipulan as condicións de desenvolvemento dos proxectos e a xestión da financiación gubernamental destes en asemblea. De igual forma, búscase dar unha función social non só do capital senón tamén do traballo. Para isto, as funcións dentro do taller son variables. Na práctica isto significa que o traballador e traballadora, en lugar de vivir permanentemente desenvolvendo unha función concreta do proceso produtivo, aprende o labor propio de todas as fases, adquirindo coñecementos progresivamente. De igual forma, a unidade de produción busca introducir nos oficios a xuventude e estudantes, que poden comezar nas funcións máis sinxelas para ir progresando no organigrama produtivo. Actualmente o bolivarianismo márcase como obxectivo a multiplicación das xa miles de comunas, dándolle unha prioridade central nos orzamentos do Estado. Este modelo sintetiza dous eixos fundamentais do proceso revolucionario: a tranformación social orientada ao socialismo e a soberanía produtiva. Esta última é especialmente importante para un país asediado polo imperio en todas as frentes, trátase pois da II Independencia: a económica.
No transcurso da semana decorreu unha longa marcha organizada polo movemento estudantil, na que ficou patente o desenvolvemento organizativo deste mas coordenadas chavistas. Cabe sinalar que antes da chegada do Comandante Chávez na Venezuela apenas existían nove universidades e predominaba o ensino privado. Pola contra, hoxe en día o país conta con noventa universidades, de titularidade pública e nas que o acceso vén ditaminado polo desempeño no ensino preuniversitario e non por unha proba de acceso segregatoria. Deste xeito, a Revolución Bolivariana deu acceso ao ensino, e especialmente o superior, a millóns de persoas por primeira na historia venezolana. Como vimos, o pobo venezolano non o esquece e loita por defender e expandir as súas conquistas.
De forma chamativa para nós, desde esta beira do Atlántico, estas mobilizacións están empapadas de alegría, entusiasmo e espontaneidade. Con máis razón se esta mobilización é da xuventude e dos estudantes, que amosaron un enorme respecto e interese por coñecer os nosos pobos, as súas loitas e amosarnos a súa gratitude, a cal é recíproca. Esta calidez é claramente definitoria do pobo venezolano e puidémola sentir en cada recuncho caraqueño, onde as venezolanas e venezolanos mostraron o seu afecto e interese por Galiza, así como a súa disposición e hospitalidade para mostrarnos o mellor da súa Patria e facernos partícipes del. Desde o noso amigo caraqueño que me guiou polo precioso parque nacional de Warairarepano, cos seus 2100 metros de altura superados por un impresionante teleférico, coas súas máis que privilexiadas vistas dos vales de Caracas, ao que nos afirmou desde a súa propia vivencia diaria ao respecto do enorme progreso en materia de seguridade, firmemente convencido de que Caracas é unha cidade tranquila e cálida para o estranxeiro. É sabido que, polo menos por agora, non existe o paraíso na Terra. Porén, Venezuela dista enormemente de ser o inferno que burdamente debuxa a propaganda occidental. Isto non o digo eu, transmítirono venezolanos de todo tipo e opinión e ás súas verbas nos remitimos. De por medio temos un oceáno de distancia que aos galegos uniunos máis do que nos deparou coa Venezuela, o que non implica que as dinámicas políticas latinoamericanas sexan incomprendidas desde a mentalidade europea. Non obstante, cómpre lembrar aos galegos e aos soberanistas do mundo aquilo que Castelao nos ensinou, e é que cada pobo diferente ten o seu ideal revolucionario, e que, polo tanto, necesita facer a súa revolución.
Atendendo ao chamado do Congreso Mundial contra o Fascismo, Neofascismo e Expresións Similares, reunido en Venezuela o pasado setembro, e subscribindo a Declaración alí aprobada, decidimos impulsar unitariamente a constitución do Capítulo Galego.
Facémolo como contribución á loita contra ese flaxelo historicamente asociado ao capitalismo, que hoxe, no universo neoliberal, e ao servizo dos grandes poderes constituídos, adquire formas extremas de odio, racismo, desprezo ao diferente e culto á violencia como armas de perversión política e deformación democrática, que multiplicadas e reformuladas polo uso manipulador das redes e os medios actuais, atentan contra o dereito á igualdade, á paz, á xustiza social, á felicidade, e ao dereito a vivir ben dos pobos do mundo.
Facémolo, ademais, apoiándonos nun lema que nos une e expresa, GALIZA TERRA ANTIFASCISTA, como un sentimento de profundas raíces, que vén da experiencia histórica do noso pobo, enfrontado mil veces á inxustiza, mil veces vítima da inxuria e o rudo encono, e mil veces renacido para continuar na procura dunha patria común e soberana para todas e todos para sempre.
Entendemos este Capítulo Galego da Internacional Antifascista como un espazo político de encontro, non competitivo senón complementario, solidario, xeneroso, fraternal, aberto a todos os movementos sociais, organizacións e partidos políticos, sindicatos, asociacións veciñais, institucións culturais, deportivas, xuvenís, científicas, gremiais, artistas e escritores, traballadores e traballadoras, xente do común, sen outra condición que a vontade de participar nun esforzo colectivo contra o fascismo, ou os fascismos de distinta forma e expresión, que atenten contra a nosa capacidade de convivencia.
Así damos este primeiro paso, esencial, de constituírnos e nomearnos, sabendo que será só con base ao compromiso e o esforzo persistente, que atoparemos a mellor forma de organizarnos, elaborada e sedimentada a través da praxe.
O mundo actual enfróntase ao renacemento de ideoloxías fascistas que, tras décadas de aparente hibernación, e xorden baixo novas formas, alimentadas pola precariedade económica, o auxe do autoritarismo e o control tecnolóxico global. Hoxe, o fascismo xa non se presenta só coa faciana militar ou chovinista dos séculos pasados, senón como un fenómeno que se infiltra a través das redes sociais, a manipulación mediática, o control dos fluxos de información e a explotación das ferramentas dixitais por parte de elites económicas e tecnolóxicas. Neste contexto, o neofascismo dixital articúlase co obxectivo de manter e expandir o poder dunha aristocracia financeira e tecnolóxica global, perpetuando as desigualdades, a violencia e a opresión.
O medo que hoxe percorre o mundo non é un medo natural, senón un pánico construído meticulosamente. Os medios de comunicación, controlados polos segmentos dominantes, poderes fácticos e resto das elites hexemónicas, traballan incansablemente para crear unha narrativa onde o inmigrante, o pobre, o diferente, convértense en ameazas. Moldearon a percepción pública para que o inimigo non sexa o banqueiro, o executivo dun fondo voitre ou dunha multinacional que evade impostos, senón o refuxiado que foxe da guerra e a miseria. Nesta narrativa, o medo convértese en odio, e o odio en votos para aqueles que prometen restaurar unha fantasía de pureza e orde.
A Declaración de Caracas salienta a necesidade urxente dunha nova Internacional Antifascista, capaz de articular a resistencia a estas novas formas de autoritarismo e dominación, conectando as loitas locais con unha rede global de solidariedade. O Capítulo Galego da Internacional Antifascista fundaméntase neste chamamento internacional, situando o foco nas especificidades de Galiza: a precariedade económica, a destrución do tecido industrial, os recortes dos dereitos laborais, a ameaza ás liberdades civís e o retroceso dos dereitos sociais. Pero conectado cun proxecto global que procura rematar coas inxustizas económicas, políticas e sociais que alimentan o fascismo en todas as súas formas.
Principios
O Capítulo Galiza da Internacional Antifascista comprométese cos dereitos fundametais das persoas e dos pobos, entendendo por dereitos fundamentais todos aqueles imprescidibles para que os seres humanos alcancen a súa plenitude e desenvolmento independentemente da súa orixe, identidade de xénero, etnia, orientación sexual, segmento social, ou relixión.
Subscribimos de forma expresa os principios da Declaración de Caracas de 11 de setembro de 2024, documento fundacional da Internacional Antifascista incluída ao final deste texto.
Cremos nun sistema político xusto que antepoña a vida e a dignidade das persoas por enriba do lucro.
Reclamamos o dereito de autodeterminacion dos pobos, o respecto a soberania sobre os seus territorios e o dereito a protexer o medio ambiente.
Rexeitamos calquera forma de violencia fascista, sexa esta física, política, mediática ou dixital.
Consideramos o fascismo como unha manifestación autoritaria e violenta do poder que serve como ferramenta de dominación das elites financeiras e políticas.
O fascismo moderno utiliza a violencia patriarcal como unha ferramenta central de control social. O aumento das violencias contra as mulleres, persoas LGTBIQ+ e outras minorías reflicte unha necesidade do fascismo por reafirmar as súas estruturas de dominación.
O fascismo está tamén vinculado á destrución do planeta, ao permitir a alianza entre corporacións multinacionais e gobernos autoritarios que devastan o medio ambiente. Avogamos por un ecoloxismo que defenda a vida do planeta fronte ao extractivismo e á depredación dos recursos naturais.
GALIZA
Na nosa terra sufrimos a violencia fascista, retratada nas estampas de Castelao. Costou a morte de persoas, e pode custar a morte da nosa milenaria lingua que nunca se deu reposto dos ataques sufridos nos anos do franquismo e o posterior centralismo.
Galiza enfróntase a unha situación de desindustrialización e desertización económica, resultado directo das políticas neoliberais.
O fascismo dixital maniféstase hoxe a través das campañas de odio e desinformación, especialmente nas redes sociais, onde se sementa o medo e a desconfianza. Estas campañas buscan dividir a sociedade, promover o racismo e a xenofobia, e debilitar a solidariedade.
A defensa do dereito de Autodeterminacion da Galiza está en consonancia coa loita contra un fascismo que nega o dereito dos pobos a decidir sobre o seu futuro. Defendemos unha Galiza soberana con dereitos plenos para nosa lingua e cultura.
A loita do Capítulo Galego identificase coas loitas dos pobos oprimidos de todo o mundo.
FRONTES DE ACTUACION
Mobilización Social Organizar e coordinar mobilizacións vencelladas ás loitas sectoriais e locais e internacional entre colectivos sociais e cidadáns de forma que permita xerar unha rede de apoio mutuo e de resistencia fronte ao fascismo nos distintos ámbitos.
Formación e Concienciación: A educación é unha ferramenta fundamental para desarmar os discursos fascistas.
Redes sociais: Coordinar unha rede de activismo dixital que combata as campañas de desinformación e odio nas redes sociais.
Rede de Apoio Mutuo: apoio para aqueles colectivos e individuos que sufran represión ou violencia fascista.
ANEXO
CONCLUSIÓNS DO I CONGRESO INTERNACIONAL ANTIFASCISTA (IA)
Declaración de Caracas de 11 de Setembro de 2024
FASCISMO NO SÉCULO XX
O fascismo no século XX xurdiu como resposta a unha serie de crises económicas, sociais e políticas que sacudiron a Europa tras a Primeira Guerra Mundial. Neste contexto de desesperación e desilusión coas democracias liberais, movementos autoritarios como o fascismo italiano e o nazismo alemán atoparon terreo fértil para emerxer. Ambos os movementos compartiron un odio visceral cara ao comunismo e o socialismo, e utilizaron o medo ao “inimigo interno” para consolidar o seu poder.
Os movementos fascistas do século XX compartiron características comúns: nacionalismo exacerbado, autoritarismo, anticomunismo, antiliberalismo, militarismo, violencia, propaganda e control de medios, supremacismo racial e anti-intelectualismo. Estes elementos permitiron a consolidación dun poder absoluto, utilizando a censura, a propaganda e a represión como ferramentas clave.
NEOFASCISMO DIXITAL DO SÉCULO XXI
Estamos a ser testemuñas dunha transformación profunda na estrutura do capitalismo global, unha fase que se pode denominar como capitalismo dixital.
Unha nova fase capitalista neofascista marcada pola crecente concentración de poder en mans dunha nova aristocracia financeira e tecnolóxica que controla vastos recursos económicos e domina as tecnoloxías da información e comunicación.
En 2022, os 10 homes mais ricos do mundo posúen máis riqueza que os 3100 millóns de persoas mais pobres. O 10% máis rico da poboación mundial recibe o 52% do ingreso global, mentres que a metade máis pobre só o 8,5%. A metade máis pobre da poboación mundial posúe o 2% do total da riqueza mentres o 10% máis rico posúe o 76%.
Segundo Forbes en 2024 hai 141 multimillonarios máis que en 2023 e 26 máis que o récord establecido en 2021. Ademais, os multimillonarios son máis ricos que nunca, cun valor agregado de 14,2 billóns de dólares
ASCENSO DO NEOFASCISMO DIXITAL
Este contexto de desenvolvemento dunha nova fase capitalista, deu lugar á emerxencia de Ideoloxías extremistas ligadas aos intereses desta nova aristocracia financeira e tecnolóxica, representada por figuras como ElonMusk, MarkZuckerberg e JeffBezos que operan xunto a tanques de pensamento, organismos multilaterais, Ong, corporacións militares (Academi, ErickPrince), paramilitares e cárteles de narcotráfico, ligadas a redes de partidos políticos de dereita e ultradereita.
ARISTOCRACIA FINANCEIRA E TECNOLÓXICA
Segundo a clasificación de Forbes:
BernardArnault: dono de LVMH, con 75 marcas da industria da moda e cosmética (Louis Vuitton, Sephora, outros). Patrimonio de 233.000 millóns de dólares.
ElonMusk: cofundou seis empresas, incluída a automotriz Tesla e a aeroespacial SpaceX, e comprou a rede social Twitter (rebautizada como X) en outubro de 2022. Patrimonio de 195.000 millóns de dólares.
JeffBezos: fundador do xigante do e-commerce Amazon, dono deThe Washington Post e de BlueOrigin, empresa aeroespacial que desenvolve foguetes. Patrimonio de 194.000 millóns de dólares.
MarkZuckerberg, dono de Meta (onde fusionou as plataformas de Facebook, Instagram e WhatsApp, entre outras). Patrimonio de 177.000 millóns de dólares.
LarryEllison, presidente, director de tecnoloxía e cofundador do xigante do software Oracle. Patrimonio de 141.000 millóns de dólares
NOVA FASE E NEOFASCISMO
Este neofascismo diferénciase das súas etapas anteriores pola centralidade que adquire o control das tecnoloxías avanzadas, as cales están a remodelar as relacións sociais, políticas e económicas.
Tecnoloxías como o internet das cousas, a intelixencia artificial, as redes 5G e 6G, o metaverso, a nanotecnoloxía e a robótica converteron as plataformas dixitais en “novas fábricas” , onde o capital explota o tempo de lecer e descanso, converténdoo en tempo de produción.
Esta revolución tecnolóxica ha colonizado todos os aspectos da nosa vida, transformando radicalmente a forma en que traballamos, relacionámonos e participamos politicamente.
AS IDEOLOXÍAS EXTREMISTAS
Ascenso de figuras neofascistas en todo o mundo, articuladas no autodenominado Movemento Mundial da Alt-Right e na autodefinida ideoloxía neorreaccionaria (NRX). Acá tributan personaxes tales como a Benjamin Netanyahu (Israel), Donald Trump (EE.UU.), Giorgia Meloni (Italia), Santiago Abascal (España), Javier Milei (Arxentina), María Corina Machado (Venezuela), NayibBukele (O Salvador), JairBolsonaro (Brasil), VolodimirZelensky (Ucraína), Marine Lle Pen (Francia).
Estes líderes utilizan discursos populistas para lexitimar réximes que promoven a represión dos movementos sociais, a xenofobia, o racismo, a violencia política e a violación dos dereitos humanos, apelando ao medo, ao terror e á inseguridade como xustificación de plans golpistas antidemocráticos e políticas represivas, mentres aumentan a brecha da desigualdade económica e garanten o saqueo de recursos.
INTOLERANCIA E DISCURSOS DE ODIO
O neofascismo, como nova fase do fascismo, perpetúa e profunda as múltiples violencias contra mulleres e diversidades, exacerbando as desigualdades estruturais xeradas polo capitalismo, o racismo e o patriarcado. Este sistema de opresión reflíctese na desaparición forzada de líderesas políticas e militantes feministas, así como nos altos índices de feminicidios, estratexias que buscan disciplinar e silenciar a quen loita pola xustiza social. A feminización da dereita e o uso de figuras femininas polos fascismos e neofascismos son tácticas deseñadas para manipular e lexitimar políticas reaccionarias.
Fronte a este contexto, é crucial articular globalmente un programa popular,revolucionario, antipatriarcal, anticapitalista, antirracista, anticolonialista, antisionista e antifascista. Só así é posible rexeitar as políticas que promoven a exclusión, o racismo e a xenofobia como ferramentas de dominación.
REDES SOCIAIS E GUERRA COGNITIVA:
Vivimos un tempo onde as tecnoloxías dixitais xogan un rol central.As redes sociais e as plataformas mediáticas son o ámbito central da manipulación de percepcións e a alienación social.
A chamada “cuarta revolución industrial” promove a apropiación e utilización dos desenvolvementos científicos e tecnolóxicos para a fragmentación de sociedades e a guerra cognitiva, a través de algoritmos que buscan perpetuar a dominación dunha elite mundial con epicentro en “Occidente”.
A vida en liña, marcada pola disociación emocional, facilita a desvinculación dos efectos das propias accións, servindo a miúdo de ponte cara á violencia na realidade.
Os thinktanks e centros de investigación, organizados en redes globais, utilizan os dispositivos dixitais para levar a cabo campañas de influencia, con mensaxes segmentados que afectan a subxectividade individual e colectiva.
Necesidade de visibilizar e abordar o agravamento de problemas de saúde mental. Incidencia de trastornos de ansiedade e depresivos, adiccións, apatía e suicidio nova.
Importancia da construción e articulación de ferramentas para que as e os mozos poidan confrontar a manipulación das plataformas dixitais, propiciando a reflexión crítica e a loita colectiva.
MOCIDADE E GUERRA COGNITIVA
O neofascismo dixital busca despolitizar ás novas xeracións a través do uso de pantallas promovendo o individualismo e a hiperfragmentación social, o consumismo irracional, a meritocracia e negando a historicidade.
Utilízanse as novas tecnoloxías para a propaganda e a desinformación masiva, e para a construción dun inimigo interno que se volve un “nós contra eles”, explotando o medo e a deshumanización do semellante
Tenta desvinculalos das súas identidades culturais e patrióticas, dos valores comunitarios e o coidado da vida. O obxectivo é fragmentar o tecido social e afastar as mocidades das loitas colectivas, debilitando a súa capacidade de resposta ante as inxustizas do sistema.
NEOCOLONIALISMO 2.0
O modelo de morte que profunda o capitalismo nesta nova fase, reflíctese con crueza no xenocidio sionista e fascista contra Gaza. Isto a escalado o conflito no medio Oriente, cun “eixo da resistencia” que de maneira protagónica loita en solidariedade co Pobo de Palestina.
Día tras día, o pobo palestino resiste, sostido por lazos de solidariedade internacional fronte ao réxime fascista que busca esmagar a súa dignidade e borrar a súa existencia, encarnado na figura do primeiro ministro sionista BenjaminNetanyahu. É crucial entender e visibilizar as conexións entre o sionismo e o fascismo, identificando as súas novas expresións, como parte do recoñecemento do inimigo común dos pobos do mundo.
A intervención imperialista da OTAN en Ucraína, co apoio das potencias occidentais, converteu ao país nun campo de batalla xeopolítico. Neste escenario, VolodímirZelenski emerxeu como un peón do imperialismo.
En África o neocolonialismo europeo está a vivir un tempo de duras derrotas. Os Pobos do mundo ven con entusiasmo o xurdimento da Confederación de Estados do Sahel, entre Malí, Níxer e Burkina Faso.
En América Latina e o Caribe, os ataques dirixidos contra a República Bolivariana de Venezuela, xunto cos recentes intentos golpistas nas irmás repúblicas de Honduras, Colombia e Bolivia, evidencian unha ofensiva neofascista e neocolonial na rexión.
A guerra económica inflixe violencia en varios países, especialmente en Cuba e Venezuela. En Arxentina, o abrupto ascenso de Javier Milei á presidencia é un fenómeno neorreaccionario dentro da nova estrutura económica e política mundial.
Os exércitos irregulares, vinculados ao narcotráfico, son un verdadeiro drama nalgunhas rexións de México, de Colombia, de Ecuador, e no denominado “triángulo norte” de Centroamérica -Guatemala, Honduras e O Salvador-. Con todo, toda a rexión sofre o aumento da violencia do narcotráfico.
A INTERNACIONAL ANTIFASCISTA
Necesidade de crear unha Internacional Antifascista para coordinar os esforzos dos movementos sociais e políticos en defensa da democracia popular e protagónica, a xustiza social e os dereitos humanos a nivel global.
Esta fronte de loita colectiva non só debe enfrontarse ao neofascismo nos ámbitos político, rueiro e ideolóxico, senón que tamén debe utilizar o espazo dixital e as ferramentas tecnolóxicas para contrarrestar a manipulación informativa e a guerra multidimensional e cognitiva en curso.
A Internacional Antifascista como espazo de articulación das loitas anticapitalistas, antiimperialistas, anticolonialistas, antipatriarcales e antirracistas.
Consolidar unha ofensiva coordinada que promova os valores de xustiza social, paz, soberanía e autodeterminación dos pobos.
SOLIDARIEDADE GLOBAL E LOITAS TERRITORIAIS
A proposta de construír unha Internacional Antifascista inclúe a creación de axendas sectoriais, capítulos rexionais e nacionais, así como múltiples redes de solidariedade global para enfrontar o rexurdimento do fascismo.
Iso implica unha articulación internacional de estratexias de loita, incluíndo a todas as organizacións políticas, sociais, culturais, feministas, sindicais, ao longo e ancho do planeta.
É central o entendemento deste capitalismo dixital e as súas novas formas de explotación do traballo e o coñecemento humano. O tempo de lecer común é agora un novo campo de extracción de plusvalía.
Capítulos por rexión e país: construír axendas concretas nos cinco continentes para enfrontar a ameaza do fascismo.
Subscriben en Compostela: AGABO, BNG, CIG, CUT, MAR DE LUMES, MOVEMENTO ARREDISTA, PCG, PCRG, PODEMOS GALIZA, UPG.
Actualizado a 2/21/24
Asemblea Republicana de Vigo
Asociación Galego Bolivariana Hugo Chávez
COLETIVO DA RAIA
Confederación Intersindical Galega (CIG)
CUT
ENGA
Erguer.Estudantes da Galiza
ESQUERDA UNIDA
Esquerda Unida do Porriño
Fundación Galiza Sempre
Fundación Moncho Reboiras
Galiza Nova
GALIZA🌀 GLOBAL-ENG
Libraria Pedreira
Mar de Lumes – Comité Galego de Solidariedade Internacionalista
MER(LIM) – Movemento Ecoloxista da Raia (Linha Imaxinaria)
