Enquisas con sede en Miami. Nova estratexia contra Maduro

por

A menos dun mes para que se celebren as eleccións presidenciais en Venezuela a prensa española do deep state, ao servizo da oligarquía, fálanos dunhas supostas enquisas que dan como favorito ao candidato opositor Edmundo González Urrutia.

Varios enqueritos que se citan sinaláronse como falsos ou pouco solventes por AFP FACTUAL (FRANCE PRESS). Outros foron realizados por unha asesorías políticas desde Miami e por telefono, como os que proveñen da Consultora ORC.

Esta consultora dedicase ao asesoramento político. O seu director é Oswaldo Ramírez, tamén consultor Consultor Senior Asociado en  Vengoechea & Partners, consultaría que presume de ter a Leopoldo López e outros políticos latinoamericanos (todos eles con boa relación cos EEUU) entre os seus clientes.

  • Curriculum de Ramírez

Segundo a web orcconsultores.com Ramírez é tamén fundador de Frequency58, outra das fontes de enquisas que manexan os medios de comunicación e ademais é presidente da rama latinoamericana da para Venezuela  da Asociación Internacional de consultores políticos  IAPC. Esta Asociación, que ten a entrada de wikipedia borrada por falta de credibilidade, entregou unha medalla ao mérito democrático a Zelensky en 2022 e ao opositor ruso Alexei Navalny en 2021.

Todo despide un aroma á xa coñecida estratexia de acusacións de fraude electoral se finalmente Maduro resulta reelixido. É ben sabido que a dereita española, tanto política como mediática, só recoñece os resultados electorais cando lles son favorables.

O establishment español tenlle ganas ao chavismo, levan 25 anos esperando sen éxito a súa caída. Desde o vergoñoso apoio do goberno de Jose Mª Aznar ao golpe de estado de 2002, pasando polo branqueamento da operación Güaidó de 2018 polo presidente Pedro Sánchez ou outros políticos supostamente de esquerdas como a por entón alcaldesa de Madrid, Manuela Carmena. Non é nada novo por tanto esta nova ofensiva “de réxime” para deslexitimar unha nova vitoria de Nicolás Maduro e do chavismo político.

As forzas verdadeiramente de esquerdas do Estado español deberán permanecer alerta ante esta operación do deep state para seguir demonizando a Maduro e a todo o que representa o chavismo na nosa nación irmá de Venezuela. Desde AGABO denunciaremos este e calquera outro intento de manipulación informativa que, de maneira tendenciosa, trate de manipular á opinión pública en contra do goberno lexítimo de Venezuela.

Galegos en Venezuela. Revolucionarios e opositores

por

Ana Mosquera. Avogada e presidenta de AGABO

Non hai moito, nunha palestra na Facultade de Políticas, alguén preguntou, como un obreiro galego dos anos setenta, que pasou a miseria da posguerra, podía ter, unha vez emigrado a Venezuela, tan pouca empatía coa xente que malvivía en chabolas miserables, nos cerros de Caracas.

A pregunta é intelixente e está ben formulada, polo tanto non resulta fácil de responder. Poderíase, de modo demagóxico, contestar que isto ocorre polo mesmo que unha persoa de clase traballadora na Galiza vota ao o PP ou a Vox. Pero a realidade é complexa e precisase coñecela e entendela para poder influír nas ideas.

A emigración galega a Venezuela deuse sobre todo entre os anos cincuenta e setenta. Maioritariamente estaba formada  por xente de vinte a trinta anos e, por tanto, educados  na guerra e na posguerra. Dadas as características da Guerra Civil en Galicia, onde non houbo fronte, só persecucións por parte do bando franquista contra calquera disidencia, as persoas que viviron esa experiencia fixéronse desconfiadas, con moito medo ao descoñecido.

A iso habería que sumarlle unha escasa cultura, entre outras razóns porque os mestres de verdade foran asasinados, apartados ou silenciados. Os emigrantes a Venezuela sabían ler e escribir sen fluidez. A materia máis importante nas súas escolas era a Doutrina Cristiá. A nova escola do réxime incluía ademais unha grande dose de propaganda onde se resaltaba un discurso sobre o Imperio español tan rancio como falso, no cal o “Imperio onde non se puña o sol” viña a representar unha orgullosa fonte de civilización.

Traducido na práctica, isto facía que algúns emigrantes se visen a si mesmos como elemento civilizador e que percibisen as persoas que vivían en casas de lata, nos cerros de Caracas, como unha especie de autóctonos asilvestrados. Esta postura levounos a ignorar a cultura do país ao que chegaban e foi unha das razóns polas que esta emigración, sobre todo nas primeiras décadas, non evolucionou socialmente.

Con estes emigrantes, digamos desarmados politicamente, coexistía unha pequena cantidade de exiliados ou cando menos emigrantes concienciados, razón pola que houbo dous Centros Galegos diferentes. O Lar Galego, de tendencia republicana, e a Casa de Galicia, próximo ao franquismo. Os pais de Farruco Sesto, Xosé Sesto e a mestra Xosefa Novás ou Xosé Velo e o Comandante Soutomaior, son un exemplo dunha emigración concienciada e do exilio. Os seus fillos recibiron outra educación, de feito Farruco Sesto foi Ministro con Chávez e sigue sendo un militante activo do chavismo; mentres que Vítor Velo e Federico Fernández (fillo de Soutomaior) participaron xunto cos seus pais no secuestro do barco cargado de emigrantes, Santa María, nunha acción revolucionaria sen precedentes, que se transmitiu durante décadas, con certo orgullo, na Galicia interior, a través do boca a boca.

A emigración galega no seu conxunto sempre mantivo a referencia da terra que deixaron atrás e promoveron o illamento e a escasa mestizaxe dos fillos, coa esperanza de volver a Galicia con toda a familia.

Co aumento da delincuencia nas décadas seguintes, até puntos insoportables, os habitantes dos cerros e os pobres en xeral pasaron a ser culpabilizados. Non é difícil de comprender visto hoxe desde aquí. As culpas da situación recíbeas sempre a poboación  máis castigada.

En Venezuela moitas familias viviron moi ben dos seus salarios e puideron retornar nos anos setenta e oitenta do século pasado, cun cambio de moeda moi favorable ou algo favorable, segundo o ano de retorno.

Outros, máis decididos, tiveron negocios e gañaron moita prata. Tiñan condicións de vida que aquí non estaban ao alcance de case ninguén. Eses foron os últimos en retornar.

Moitos fillos de galegos de segunda ou terceira xeración senten un rexeite absoluto, poderiamos dicir “odio”, por todo o que represente socialismo, esquerda ou progresismo. Os seus pais e avós, adoutrinadas no franquismo,  aprenderon pouco do pais no que vivían, pero miraban os ricos de Caracas coma un exemplo, en parte non só polo diñeiro, senón porque os sentían vinculados cun país serio coma os Estados Unidos, algo que esta clase social venezolana sempre tivo a ben deixar claro.

E aquí veu o peor. A única influencia ideolóxica que tivo unha parte desta emigración veu xustamente de Miami, moi próxima ao exilio dos cubanos anticastristas e tremendamente radical e con moito odio.

Neste caldo tivo que actuar Chávez, que facilitou que a xente humilde tivese formación universitaria. Con esta medida moitas máis persoas puideron chegar aos postos de traballo mellor remunerados, e polo tanto converterse en competidores, igual que pode ocorrer en Europa. Un médico ou un contable xa non era unha figura exclusiva, porque un bo estudante, saído dos cerros, tamén podía chegar a selo.

O chavismo supuxo un obstáculo tamén para a forma de facer negocios a costa do Estado. Algo do que se beneficiaban case todos os que tiñan negocios en Venezuela. En Venezuela a principal fonte de acumulación orixinaria de capital, segundo o historiador Brito Figueroa, foi a subtracción masiva e delictiva dos enormes recursos públicos para incorporalos ás fortunas persoais. Isto ocorría en distintos grados: oligarcas beneficiarios directos do petróleo, empresas que traballaban para a oligarquía, e pequenos negocios que subsistían grazas a concesións, logradas a base de subornos.

O erro destes galegos foi  pensar que a situación privilexiada na que vivían, rodeados de miseria, se podía soster no tempo. Ignorar que esa xente que vive ao outro lado da autopista son seres humanos, persoas con aspiracións e dereitos.

O outro erro desta emigración máis extremista consistiu en mirar cara Miami, identificarse cunha elite da que non forman parte e negar calquera posibilidade de cambio social, asumindo as posicións caprichosas da oposición máis radical.

Os galegos e galegas que non asumen estas posturas viven tranquilos en Venezuela, pero as súas voces raramente nos chegan.

CONTRA AS DEPORTACIÓNS ARBITRARIAS POR PARTE DE ESTADOS UNIDOS E EN DEFENSA DA DIGNIDADE DAS PERSOAS E DOS POBOS.

por

Desde a Asociación Galego-Bolivariana Hugo Chávez, como fillas e fillos dun pobo historicamente emigrante, denunciamos con firmeza a política de deportacións arbitrarias que Estados Unidos está a aplicar contra cidadáns venezolanos. A gravidade desta práctica é extrema: sen mediar xuízo xusto nin probas concluíntes, persoas inocentes están a ser trasladadas a cárceres de máxima seguridade no Salvador, establecementos deseñados para membros de bandas extremadamente violentas, onde as condicións de reclusión vulneran os máis elementais dereitos humanos.

Este ataque inaceptábel contra a diáspora venezolana forma parte da ofensiva racista e xenófoba instaurada polo goberno estadounidense, agora continuada por administracións que, baixo un discurso de defensa da democracia e os dereitos humanos, perpetúan políticas de segregación e persecución contra os pobos do Sur Global.

O argumento empregado para estas deportacións é tan inxusto como perigoso: acusacións sen evidencia sólida sobre un suposto vencello co Tren de Aragua, fundamentadas exclusivamente en elementos tan arbitrarios como a presenza de tatuaxes nos corpos das persoas deportadas. Este criterio, ademais de absurdo, é discriminatorio e ilegal, pois supón unha criminalización baseada na aparencia, lembrándonos as peores prácticas de persecución racial e étnica da historia recente.

Se aceptamos que unha simple tatuaxe pode ser motivo de reclusión nunha prisión de alta seguridade, estamos a lexitimar un sistema de represión sen garantías, onde ninguén está a salvo da arbitrariedade estatal.

Estas deportacións e encarceramentos vulneran múltiples normativas internacionais, entre elas a Declaración Universal de Dereitos Humanos de 1948, cuxo artigo 9 establece que ninguén pode ser arbitrariamente detido, preso nin desterrado, e cuxo artigo 10 recoñece o dereito a un xuízo xusto perante un tribunal imparcial. Tamén violan o Pacto Internacional de Dereitos Civís e Políticos de 1966, que prohibe a detención arbitraria e estabelece o dereito para ser informado dos cargos e a un xuízo nun prazo razoábel, así como a Convención contra a Tortura de 1984, cuxo artigo 3 prohibe a expulsión de persoas a países onde poidan ser sometidas a tortura ou tratos inhumanos. Estados Unidos está a violar sistematicamente estes tratados, mentres a República do Salvador actúa como colaboradora contratista nun esquema de detencións masivas sen base legal nin moral.

Resulta revelador que sectores da oposición venezolana, que ante a comunidade internacional se presentan como “defensores dos dereitos humanos”, avalen estas medidas racistas contra os seus propios compatriotas.

Por outra banda, o silencio da Unión Europea é enxordecedor. A mesma UE que se apresura a condenar a Venezuela con argumentos políticos, cala ante as deportacións masivas, tal como fixo con outras violacións flagrantes do dereito internacional, desde Palestina até os centros de detención para migrantes no Mediterráneo.

Non podemos esquecer que unha parte importante da emigración venezolana ten a súa orixe nas “sancións” unilateriais e ilegais impostas polos propios Estados Unidos que asfixiaron a economía venezolana e dificultaron o acceso a alimentos, medicamentos e servizos básicos, provocaron e  unha crise artificial utilizada logo como pretesto para intervencións políticas e militares, e que forzaron a centos de miles de persoas a abandonar o seu país. Agora, esas mesmas persoas que emigraron son perseguidas e tratadas como criminais.

Como galegos e galegas, sabemos ben o que significa a emigración. A nosa historia está marcada polo exilio e a procura de oportunidades lonxe da nosa terra. Por iso, non podemos quedar calados ante a criminalización dos nosos irmáns e irmás venezolanos.

Esiximos a condena internacional destas deportacións arbitrarias e a liberación decontado das persoas encarceradas sen xuízo xusto.

Reclamamos tamén o fin da criminalización baseada en perfís raciais ou estéticos, a eliminación medidas económicas unilateriais artelladas polos Estados Unidos de America contra Venezuela, que contribuíron a esta crise migratoria,

Chamamos á mobilización da sociedade civil, organizacións de dereitos humanos, sindicatos e partidos políticos para deter esta inxustiza.

Desde a Asociación Galego-Bolivariana Hugo Chávez, reafirmamos o noso compromiso coa defensa dos dereitos humanos e coa loita contra toda forma de racismo, fascismo e persecución política.

Non ás deportacións arbitrarias.

Non á criminalización da migración.

Si á xustiza, a dignidade e a solidariedade entre os pobos.

Agabo condena a censura de películas venezolanas na Casa de América de Madrid

por

Desde este espazo, expresamos a nosa firme condena ante a censura de tres películas venezolanas que formaban parte da programación da Casa de América en Madrid por presións da extrema dereita madrileña. A medida representa un ataque directo á liberdade de expresión, á arte e ao diálogo cultural.

O cinema, como manifestación artística e cultural, é unha ferramenta poderosa para fomentar o pensamento crítico e promover. A censura destas obras impide o coñecemento de outras perspectivas diferentes, silencia voces que merecen ser escoitadas nun espazo dedicado ao intercambio cultural como o é a Casa de América.

Resulta significativo que quen acusa ao goberno bolivariano de Venezuela de ser “ditatorial” exerzan prácticas de censura. Estas accións evidencian un discurso que busca impoñer unha narrativa única, negando o dereito á pluralidade e ao debate aberto.  Estanse  a socavar liberdades conquistadas tras décadas de loita e esforzo colectivo volvendo a prácticas propias do franquismo.

Non podemos permitir que se normalicen actitudes que nos devolvan a un pasado autoritario que criamos superado e facemos un chamado a organizacións de base, ,sindicatos, e movementos asociativos para que difundan estas películas como resposta á unha censura que non ten cabida nunha sociedade que se pretende democrática.

As peliculas censuradas son as seguintes:

La batalla de los puentes, Ali Primera la pelicula e Operacion Orion

Gran suceso no coloquio realizado en Vigo baixo o título “Venezuela non é como contan as redes”

por

Esta xeira de encontros, procuran desmantelar as mentiras da mediática internacional sobre a Revolución Bolivariana

A iniciativa da Asociación Galego-Bolivariana Hugo Chávez, (AGABO), e o Consulado da República Bolivariana de Venezuela en Vigo, con xurisdición en Galiza e Asturias, celebrouse onte á noite un significativo coloquio informativo e diálogo que busca desmentir en todas as frontes a mediática internacional hexemónica sobre a realidade da Revolución Bolivariana, que ten unhas das súas máximas expresións no Estado español.

Tres dos invitados especiais a Venezuela con motivo da xuramentación do presidente Nicolás Maduro Mouros: Ana Mosquera, Celso López, e Alexandre Bastero exteriorizaron as súas experiencias e testemuñaron a realidade dun proceso político que en Venezuela busca aceleradamente profundar e ampliar a democracia participativa como establece a Constitución Bolivariana de 1999.

Ana Mosquera, presidenta AGABO e o Cónsul Xeral de Venezuela, Martin Pacheco, profundaron sobre os diferentes eventos antifascistas que converteron a Venezuela no centro mundial da loita contra o fascismo e o neofascismo; fixeron exposicións sobre as visitas a diferentes estados de Venezuela durante o ano 2024 e mostraron elementos audiovisuais que comproban a utilización de bulos por parte da ultradereita para tratar de descualificar o poder electoral que organiza coordina e vixía todas as facetas dun proceso electoral en Venezuela.

Bastero, Mosquera e López, deixaron claro a perspectiva real dun proceso político venezolano que está en plena efervescencia e transformación social, protagonizado polo pobo, impulsando unha profundización da democracia participativa que é exemplo para o mundo nas reivindicacións sociais e políticas coñecidas xa no mundo como socialismo do século XXI.

Os participantes fixeron alusión ao 36 mil proxectos presentados polo Poder Popular que serán aprobados en consulta popular o 2 febreiro, así como a elección de Deputadas e Deputados para a Asemblea Nacional, gobernadores e integrantes aos Consellos Lexislativos rexionais.

Esta actividade organizada en VIgo, estimulou positivamente ao público presente, que representa aos diferentes movementos sociais que teñen vida pública na Galiza; onde se produciu un amplo intercambio de preguntas e respostas que colaboraron a desenmascarar o veto informativo e propagandístico que oculta a extensa loita revolucionaria que durante 25 anos mantivo vivo o espírito do noso Liberador Simón Bolívar, do Comandante Presidente Hugo Chávez Frías e do presidente constitucional Nicolás Maduro Moros.

Finalmente, Adrián Bravo tamén directivo de AGABO, anunciou que esta será a primeira reunión dun ciclo de presentacións en Galiza para seguir difundindo a perspectiva revolucionaria do calendario electoral correspondente a este ano. Chamando a participar na próxima actividade que terá lugar o mércores 5 de febreiro ás 19:30h na Facultade de Ciencias Políticas da USC na aula 0.2

Sobre Bolivar, Chavez e Maduro

por

Respondendo a Voz de Galicia

Este artigo foi enviado a La Voz de Galicia en resposta doutro de de 13 de xaneiro titulado: “Venezuela: fundar una nacion sobre mentiras”


Contestando sobre Bolívar, Chávez e Maduro
Con motivo da toma de posesión do Presidente Maduro publicaron vostedes o día 9 de xaneiro
de 2025 unha “carta” asinada co nome de Francisco González que se titulaba “Simón Bolívar,
Maduro e Hugo Chávez”. Nesta carta trátase a figura de Simón Bolívar como un asasino
populista. A reivindicación de Bolívar deu lugar segundo esa carta a un estado fracasado en
Venezuela con líderes como Chávez e Maduro. Para rematar afirmase que a Venezuela non lle
ía tan mal nos tempos da Colonia Española e que ese país ten que mirar a ese momento
histórico para romper o ciclo. Supoño que vostede ao falar de romper o ciclo se refire a que o
chavismo perda o poder.
Desde AGABO respondémoslle con moito gusto.
Estamos de acordo en comparar a Bolívar, Chávez e Maduro. O primeiro conseguiu a
independencia do Imperio Español e os dous segundos loitaron e loitan pola independencia
económica, para que os recursos do país sexan repartidos entre os venezolanos e non entre os
accionistas das multinacionais norteamericanas. Isto o imperio norteamericano non llo pon
fácil, xa que lle ten declarada a Venezuela unha guerra económica e comunicacional con todo
tipo de intentos de inxerencia.
Non podemos estar de acordo, porque sería un disparate, coa suposta benevolencia do
Imperio Español. Aínda dando por feito que seguramente vostede descoñece as testemuñas
directas de Frei Bartolomé de las Casas, podemos recoller datos, só a modo de exemplo, dun
estudo mais recente realizado pola University College of London  e publicado en The
Conversation . Este artigo estima que no século XVII o número de mortos pertencentes aos
pobos orixinarios en América alcanzou 56 millóns, cifra que representa o 90% da poboación
precolombina e o 10% da poboación mundial. Aínda supoñendo que a maioría falecese por
enfermidades (maioritariamente levadas de Europa polos colonos), quedan moitos millóns de
mortos a causa dos malos tratos dados aos escravos e as guerras causadas pola invasión. Non é
un feito controvertido que os conquistadores tiveron que axenciarse escravos negros
procedentes de África porque lles minguou de forma radical o número de escravos autóctonos.
Simón Bolívar liberou a ese pobo composto por escravos, crioulos e pobos orixinarios. Bolívar
decretou a liberdade dos escravos e sumounos á loita pola independencia. Bolívar tiña unha
visión social de América na que se debía proceder ao reparto das terras, á vez sostiña que a
América do Sur debería permanecer unida, para evitar os imperialismos.
Bolívar fixo énfase na ameza que os EEUU supuñan en América. Non estamos só ante un líder
da independencia, Bolívar representa un símbolo para unha boa parte de América Latina.
Tanto é así que dá nome a un Estado en Venezuela, a Bolivia e a varias cidades e municipios en
toda América do Sur.

O presidente Hugo Chávez deulle o poder ao Pobo, seguindo o guión marcado por Bolívar e o
Presidente Maduro profundou aínda máis na entrega de poder ao Pobo. Proba disto último
foron os foron miles de persoas que acompañaron a Maduro nas rúas de Venezuela durante a
toma de posesión o pasado 10 de xaneiro.
Suscribe esta carta: AGABO- Asociación Galego-Bolivariana Hugo Chávez- CIF (CIF:
G27796804)

Presidenta : Ana María Mosquera

“Venezuela non é como contan as redes”: tres actos públicos en Galiza para desmontar a manipulación informativa sobre Venezuela

por

A Asociación Galego-Bolivariana Hugo Chávez (AGABO), en colaboración con diversas organizacións sociais, organiza tres actos públicos en Galiza co obxectivo de analizar e desmontar as mentiras difundidas sobre a República Bolivariana de Venezuela en redes sociais e medios de comunicación. Baixo o título “Venezuela non é como contan as redes”, os eventos buscan achegar unha visión crítica e fundamentada sobre a realidade venezolana, combatendo o discurso manipulador co que se intenta desacreditar o proceso bolivariano.

Nestes encontros contaremos coa participación de diversas figuras do activismo social e político que coñecen de primeira man a situación real en Venezuela, así como con representantes diplomáticos que ofrecerán unha visión directa e documentada sobre a situación do país.

Calendario de actos:

Acto en Vigo

Data: Mércores 29 de xaneiro de 2025

Hora: 19:30

Lugar: Consulado de Venezuela en Vigo

Relatoras/es: Alexandre Basteiro, Celso López (activista político e social), Ana Mosquera, Martín Pacheco.

Organiza: AGABO

—————————————————————————————————————————————-

Acto en Santiago de Compostela

Data: Mércores 5 de febreiro de 2025

Hora: 19:30

Lugar: Facultade de Ciencia Política

Relatoras/es: Paulo Alonso (activista político e social), Ana Mosquera (presidenta de AGABO), Martín Pacheco (Cónsul de Venezuela en Galiza).

Organiza: AGABO

Colabora: ERGUER

—————————————————————————————————————————————

Acto en A Coruña

Data: Xoves 20 de febreiro de 2025

Hora: 19:30

Lugar: Sede da Asociación Cultural Alexandre Bóveda (Rúa Santo André, 36 – 1º)

Relatoras/es: Alexandre Basteiro (activista político e social), Ana Mosquera, Martín Pacheco.

Organiza: AGABO

Colabora: A.C. Alexandre Bóveda

Un convite á reflexión crítica

Estes actos representan unha oportunidade única para a cidadanía galega de coñecer en profundidade unha realidade frecuentemente manipulada polos grandes medios. A través das intervencións das relatoras e relatores, desmentiranse as fakenews e amosarase o traballo realizado desde a Revolución Bolivariana para combater a desinformación e construír un discurso alternativo baseado na verdade.

Animamos a toda a sociedade galega a participar nestes encontros, nos que non só se ofrecerá unha perspectiva sólida sobre Venezuela, senón que tamén se abrirá un espazo de reflexión e debate crítico sobre os retos da comunicación no mundo actual.

De poder popular, amor y política de base: una lección desde Venezuela

por

Carmen Parejo Rendón

Publicado en RT 20 de Enero

El 1 de mayo de 2006, el entonces presidente de Venezuela, Hugo Chávez, decía: “El socialismo no se decreta, el socialismo se construye, y se construye con el pueblo consciente, movilizado y organizado”.

Es la tercera vez que visito Venezuela y en cada una de estas ocasiones he observado la misma realidad. La coexistencia de dos tipos de historias que se entrecruzan y que inevitablemente se enfrentan en el país: las historias de amor y las historias de odio.

Las historias de amor no son perfectas. Los amantes no siempre están de acuerdo, a veces discuten; sin embargo, se apoyan y unen a la hora de la verdad. Por contra, están las historias de odio, pero a los odiadores no siempre les salen bien los planes y también son, a menudo, reunificados por ese sentimiento.

Una de estas historias de amor comienza con un médico cubano, parte del ejército de batas blancas que recorren el mundo defendiendo a los pueblos de la enfermedad y el desamparo. De ese médico nacerán los comités de salud, y de esos comités, la Misión Barrio Adentro I.

La Misión Barrio Adentro consiguió reducir la mortalidad infantil en un 49 % y la mortalidad materna en 58 % en sus primeros diez años de desarrollo. Para el año 2020, a su vez, se reportaba la construcción de más de 11.000 consultorios populares, 574 centros de diagnósticos integrales y 35 centros de alta tecnología.

La Misión Barrio Adentro es una de las iniciativas populares más emblemáticas de la Revolución Bolivariana en Venezuela. Lanzada en el año 2003, esta misión tiene como objetivos fundamentales el acceso universal a la salud para el pueblo venezolano, la prevención y promoción de hábitos saludables, así como la descentralización del sistema sanitario, llevando la atención médica a las comunidades más apartadas y superando con ello las barreras del acceso geográfico y económico.

Con Barrio Adentro I se establecieron consultorios populares en las comunidades, priorizándose los servicios básicos como la medicina generalista, la pediatría y la vacunación. En 2005 inició Barrio Adentro II, donde se desarrollan centros de diagnósticos integrales, salas de rehabilitación y Centros de Alta Tecnología, suponiendo la expansión de la infraestructura sanitaria para ofrecer atención especializada y de emergencia. Después llegarían las fases III y IV, que supusieron la consolidación de hospitales públicos, apostando por la modernización tecnológica y la expansión de la capacidad hospitalaria en todo el país.

La Misión Barrio Adentro consiguió reducir la mortalidad infantil en un 49 % y la mortalidad materna en 58 % en sus primeros diez años de desarrollo. Para el año 2020, a su vez, se reportaba la construcción de más de 11.000 consultorios populares, 574 centros de diagnósticos integrales y 35 centros de alta tecnología.

Más de 30.000 médicos, cubanos y venezolanos, han participado en este programa, ya que esta Misión no solo ha brindado atención sanitaria, sino que también incluye la formación de una nueva generación de galenos en el país suramericano.

Esta misión ha supuesto la democratización del acceso a la salud en Venezuela y, además, desde una perspectiva política, la combinación de la atención directa, la formación y la cooperación internacional sur-sur, son una demostración de que la salud puede ser un derecho universal y no un privilegio o un negocio, como tanto gusta a los odiadores. 

Esta misión ha supuesto la democratización del acceso a la salud en Venezuela y, además, desde una perspectiva política: la combinación de la atención directa, la formación y la cooperación internacional sur-sur, son una demostración de que la salud puede ser un derecho universal y no un privilegio o un negocio.

Sin embargo, Barrio Adentro forma parte de una transformación más profunda del Estado y del concepto de democracia en Venezuela. Así, la Constitución Bolivariana forjó un modelo participativo donde las instituciones no actúan de forma aislada, sino que trabajan directamente con el pueblo organizado. El pueblo no es solo un receptor de las políticas institucionales, sino un diseñador activo de su propio destino. El pilar fundamental de este modelo son las comunas y los consejos Comunales. 

En abril de 2022, durante mi primera visita a Venezuela, una lideresa comunera en la Parroquia de La Vega, en Caracas, afirmaba: “Lo que nosotros reivindicamos es que como pueblo podamos crear”. En esa línea, añadía: “El bloqueo lo hemos tenido durante 500 años“. En su análisis, concluía que después de múltiples agresiones, más de 900 sanciones económicas, violencia en las calles y violencia política internacional, el pueblo venezolano resistía “por amor a este proceso de transformación social”.

En la actualidad, en Venezuela hay 4396 Comunas, 953 circuitos comunales y un total de 5.349 instancias de participación ciudadana del Poder Popular, distribuidas por todo el país.

El modelo comunal ha promovido la descentralización del poder y la autonomía local, permitiendo a las comunidades gestionar directamente proyectos de desarrollo, infraestructura y servicios públicos, adaptados a sus propias necesidades.

Las comunas han impulsado la producción agrícola, artesanal y manufacturera a nivel local, reduciendo la dependencia de los productos importados y garantizando el acceso a los rubros y bienes para las comunidades. A su vez, han fomentado la educación popular y el desarrollo de una conciencia política que fortalece la resistencia frente a los intentos constantes de desestabilización.

El modelo comunal ha promovido la descentralización del poder y la autonomía local, permitiendo a las comunidades gestionar directamente proyectos de desarrollo, infraestructura y servicios públicos, adaptados a sus propias necesidades.

Maduro: Este año debe estar marcado por el reencuentro, la palabra y el diálogo

Muchas comunidades han logrado desarrollar formas de autoabastecimiento en áreas como la alimentación, la educación y la salud. Todo un proceso de transformación social que ha corrido en paralelo para ayudar a mitigar los efectos de la guerra económica, mientras hacían real el otro mundo posible tantas veces soñado.

En Venezuela hay algo que a los odiadores, nativos o extranjeros, les preocupa mucho más que un gobierno más o menos afín: un pueblo consciente de sus derechos, que asume su responsabilidad histórica y que está profundamente organizado.

Habitualmente, los odiadores imponen de qué debemos hablar cuando hablamos de Venezuela. Ellos dicen estar preocupados por la democracia en el país, sin embargo: ¿la democracia no era el poder del pueblo? 

AGABO condena os actos vandálicos da extrema dereita contra o Consulado de Venezuela en Vigo

por

A Asociación Galego Bolivariana – Hugo Chávez (AGABO) expresa o seu rexeitamento aos ataques vandálicos cometidos pola extrema dereita contra o Consulado da República Bolivariana de Venezuela na cidade de Vigo.

Segundo confirman fontes consulares a AGABO, a sede do Goberno venezolano amenceu este domingo cunha pintada na súa fachada na que se pode ler a palabra “dictador”. Ademais, estas mesmas fontes confirman que o vidro da sede consular foi golpeada e que a fechadura da porta de entrada presentaba danos. Así, estes actos contra o Consulado na Galiza foron cometidos na madrugada do sábado ao domingo 12 de xaneiro. Os feitos coincidiron ademais co atentado con cóctel molotov cometido contra a sede consular de Venezuela en Lisboa na mesma noite.

Esta agresión contra os servizos que prestan atención ao pobo venezolano no noso país son unha mostra máis das accións de odio e violencia dos grupos de extrema dereita liderados por quen nega os resultados electorais do pasado 28 de xullo de 2024. Mensaxes de odio que nos últimos días veñen de recibir amparo e difusión dos numerosos medios de comunicación dos países da OTAN.

AGABO, presente este venres 10 de xaneiro de 2025 en Caracas, na investidura de Nicolás Maduro como lexítimo presidente de Venezuela, comprobou en primeira persoa como a comunidade internacional avala os resultados do pasado 28 de xullo. Constatou ademais que os grupos enervados do fascismo non poderán reverter os avances da Revolución Bolivariana e a súa vontade de vivir en paz e de defender da súa soberanía nacional. AGABO insta o movemento galego de  solidariedade con Venezuela a ficar atentas e atentos ante posíbeis agresións nas próximas horas. A asociación lembra a responsabilidade do Goberno español a garantir a seguridade nos edificios consulares, tal e como recollen os Convenios Internacionais de Viena de 1961. Por último, AGABO exixe á Delegación do Goberno español na Galiza a cumprir coa normativa internacional como Estado receptor.

Comunicado Oficial do Capítulo Galego da Internacional Antifascista: Sobre as inxerencias estranxeiras en Venezuela e a soberanía popular

por

A poucos días da investidura do presidente Nicolás Maduro, que terá lugar o vindeiro 10 de xaneiro de 2025, O Capítulo Galego da Internacional Antifascista condena enerxicamente a constante intromisión das potencias imperialistas e outros países intervencionistas nos asuntos internos de Venezuela. Esta actitude, orquestrada por intereses económicos e xeopolíticos, constitúe unha grave violación do dereito internacional e un atropelo á soberanía dos pobos.

O principio de autodeterminación, consagrado na Carta das Nacións Unidas (artigo 1 parágrafo 2), é un piar fundamental para a convivencia pacífica entre nacións. Porén, gobernos de países do Norte Global, apoiados por poderes fácticos e medios de comunicación ao servizo de elites corporativas, emprenderon unha campaña sistemática de desestabilización contra Venezuela. Esta campaña non só procura deslexitimar os procesos democráticos dese país, senón tamén promover intereses económicos alleos que saquean os recursos naturais dos pobos do Sur Global.

Desde bloqueos económicos, sancións ilegais e ameazas de intervención militar, até o apoio explícito a figuras políticas aliñadas co ultraliberalismo e o neofascismo, as accións das potencias imperialistas xeraron sufrimento e privacións ao pobo venezolano. Estas medidas, disfrazadas de “preocupación polos dereitos humanos”, constitúen en realidade un ataque directo contra un proxecto soberano que busca avanzar cara a un modelo político e social alternativo ao ditado hexemónico.

Condenamos a hipocrisía dos países que xustifican estas accións baixo o pretexto da defensa da democracia, mentres calan fronte a violacións de dereitos humanos cometidas por réximes aliados (Israel, Arabia Saudita, Turquía,…) que serven aos seus intereses económicos. Rexeitamos tamén o papel dos medios de comunicación internacionais que manipulan a opinión pública para xustificar agresións políticas e económicas contra Venezuela.

O Capítulo Galego da Internacional Antifascista fai un chamamento aos pobos do mundo para solidarizarse co pobo venezolano e coa Revolución Bolivariana, a rexeitar a narrativa imperialista e a defender o dereito de todas as nacións a decidir libremente o seu destino, sen interferencias externas. Só mediante a loita conxunta contra o imperialismo e o  neofascismo poderase garantir un mundo verdadeiramente libre e xusto.

Finalmente, instamos os países intervencionistas a cesar decontado as súas accións de desestabilización, respectar a vontade democrática do pobo venezolano e permitir que Venezuela exerza a súa soberanía sen condicionamentos. A paz e o respecto mutuo entre as nacións son imposíbeis se os dereitos dos pobos son continuamente asoballados polos intereses duns poucos.

Basta de inxerencia imperialista!

Pola autodeterminación dos pobos e a soberanía popular!

Capítulo Galego da Internacional Antifascista

A formación deste capítulo galego conta co aval e a participación de diversas organizacións políticas e sociais, entre as que destacan AGABO, BNG, CIG, CUT, Mar de Lumes, Movemento Arredista, PCG, Partido Comunista pola República Galega, Podemos Galiza e UPG. Ademais, sumáronse tamén Asemblea Republicana de Vigo, Colectivo da Raia, ENGA, Erguer, Esquerda Unida, Fundación Galiza Sempre, Fundación Moncho Reboiras, Galiza Nova, Galiza Global-ENG, Libraría Pedreira, Mar de Lumes – Comité Galego de Solidariedade Internacionalista, MER(LIM) – Movemento Ecoloxista da Raia (Linha Imaxinaria), Unión da Mocidade Galega (UMG), Vía Galega, así como numerosos intelectuais, sindicalistas e persoas destacadas no ámbito político e cultural, entre elas Teresa Moure, Méndez Ferrín ou Xosé Luís Axeitos.

O capítulo galego da Internacional Antifascista preséntase en Compostela

por

AGABO e as entidades promotoras (AGABO, BNG, CIG, CUT, MAR DE LUMES, MOVEMENTO ARREDISTA, PCG, PCRG, PODEMOS GALIZA e UPG) presentan o capítulo galego ante os medios de comunicación, amosando o seu compromiso de unir forzas na Internacional Antifascista

Compostela, 17 de decembro de 2024.- Ana Mosquera, Presidenta da Asociación Galego Bolivariana Hugo Chávez (AGABO), acompañada do grupo promotor, presentou hoxe en Compostela o capítulo galego da Internacional Antifascista, unha nova iniciativa que busca frear o avance do fascismo e coordinar accións políticas e sociais a nivel global.

Segundo explicou Mosquera, “entendemos a Internacional Antifascista como unha rede mundial na que converxen organizacións políticas e sociais de todo o mundo con principios incompatibles co fascismo, coa finalidade de parar o seu avance e actuar de forma coordinada.”

O nacemento do capítulo galego prodúcese após a constitución da Internacional no Congreso Antifascista celebrado en Caracas o pasado 11 de setembro. A elección de Galiza non é casual: “Galiza foi pisoteada durante anos polo fascismo. Somos fillas e fillos deses feitos, un sufrimento que non queremos nin para nós nin para os demais pobos do mundo”, sinalou Mosquera.

A promotora salientou o contexto actual marcado pola concentración do poder en mans dunha nova aristocracia financeira e tecnolóxica, así como pola emerxencia de ideoloxías extremistas que utilizan discursos populistas para lexitimar réximes autoritarios e represivos. “No Estado español, vemos como desde Madrid flúe unha ideoloxía de extrema dereita que contamina o discurso político, paraliza calquera intento de cambio e culpabiliza os máis desfavorecidos, ao tempo que defende os intereses económicos dos máis poderosos”, engadiu.

A formación deste capítulo galego conta co aval e a participación de diversas organizacións políticas e sociais, entre as que destacan AGABO, BNG, CIG, CUT, Mar de Lumes, Movemento Arredista, PCG, Partido Comunista pola República Galega, Podemos Galiza e UPG. Ademais, sumáronse tamén Asemblea Republicana de Vigo, Colectivo da Raia, ENGA, Erguer, Esquerda Unida, Fundación Galiza Sempre, Fundación Moncho Reboiras, Galiza Nova, Galiza Global-ENG, Libraría Pedreira, Mar de Lumes – Comité Galego de Solidariedade Internacionalista, MER(LIM) – Movemento Ecoloxista da Raia (Linha Imaxinaria), Unión da Mocidade Galega (UMG), Vía Galega, así como numerosos intelectuais, sindicalistas e persoas destacadas no ámbito político e cultural, entre elas Teresa Moure, Méndez Ferrín ou Xosé Luís Axeitos.

AGABO pola súa parte asume a coordinación do proxecto en Galiza.